1. Zingend door het leven

Een blog schrijven over je vak en wat het voor jou betekent... waar begin je dan?

Bij het begin? Je eigen zingen? Dat is toch allemaal al veel te lang heel gewoon?

Dat ik al zong voordat ik kon praten en dat dat niet meer is opgehouden. Maar inmiddels niet meer elke dag de hele dag, en nacht. Er hoeft al jaren geen slaperige broer meer mijn kamer binnen te strompelen middenin de nacht om mij met een kussen te smoren met een radeloos "houd je bek nou eens!"

Die vanzelfsprekendheid die voortkwam uit alles wat maar ritmisch tikte, waardoor er eindeloos liedjes door mijn hoofd bleven gaan. Een tikkende wekker, regen tegen het raam. En in de auto, een vw kever, op de achterbank, op de ritmische dreun van een Brabantse betonplatenweg. Kedoegedoeng, kedoegedoeng, kedoegedoeng.

Mijn verbazing toen ik erachterkwam dat dit niet voor iedereen gold en dat er zelfs families waren waar zingen niet werd gewaardeerd. Waar niet driestemmig gezongen werd bij de afwas en de hele familie met aanhang niet in zingen uitbarstte op een verjaardagsfeest.

En later, mijn werk met volwassen mensen die begonnen te huilen als ik ze verzekerde dat ze wel konden zingen. De onzekere jonge man die niet durfde te zingen in het koor en die er een jaar later als solist voor stond. De jonge vrouw wiens moeder had gezegd dat ze niet kon zingen en die na regelmatig cursussen bij mij te hebben gevolgd durfde te auditeren bij een semi-beroepskoor en daar zelfs in een selectiegroep werd aan genomen. Haar enthousiaste appjes middenin de nacht als ze weer eens in de trein zat op de terugweg van een concert. Haar allerlaatste appje waarin ze me bedankte omdat het zingen het enige was dat nog iets voor haar had betekend in het leven.

Het zette mij de laatste jaren toch flink aan het denken. Was die hectiek van het streven naar meer succes eigenlijk wel waar het zingen om zou moeten draaien? Moest ik mijn bestaansrecht als musicus nou echt halen uit de bevestiging van anderen? Zou het niet heerlijk zijn om gewoon weer te zingen en te laten zingen vanuit die vanzelfsprekendheid?

En toen kwam er een pandemie en mocht niemand meer zomaar zingen. Meer dan twee jaar pas op de plaats (no pun intended). Vol op de rem. Terug bij af. Gek genoeg zette dat voor mij de deur open naar een nieuwe start. Zingen voor mijn eigen plezier en werken met mensen die gewoon zomaar uit liefde samen musiceren. Zonder oordeel, zonder streven naar goedkeuring, heerlijk.

Dus daar sta ik nu. Verhuisd naar het Brabantse dorp waar mijn moeder geboren is en mijn familie nog woont. Lekker alleen maar aan het werk in de verschillende aspecten van de zang met leuke zangliefhebbers om me heen. Niet wetend wat voor avonturen er nog op me af zullen komen, maar wel nieuwsgierig en open. Zolang het maar om zingen gaat, want dat staat in mijn leven nog steeds voorop.

Er is zoveel dat zingen voor mensen kan betekenen. Ik kan niet wachten om dat allemaal in deze blogs met u te delen!